چكيده :
خوشنويسي و نقاشي به‌عنوان دو مورد از هنرهاي اسلامي-ايراني در دوره صفويه هم‌زمان با رشد و توسعه ديگر هنرها شكوفا شد. يكي از روش‌هاي پرداختن به هنر خوشنويسي و نقاشي در دوره صفوي بازنگري در مورد مكاتب، نگاره‌هاي نقاشي و خطوط متفاوت خوشنويسي در اين دوره است. سبك‌ها و مكاتب هنري شاخصي در شهرهاي مختلف ايران تحت حكومت صفوي شكل‌گرفته‌اند، لازمه همراهي سنت با روندهاي نوين ادغام شوند، اين همراهي به پايداري و سيانت هويت قوم مزبور كمك كرده و به شناسايي و معروفيت فرهنگ موردنظر منجر خواهد شد. هدف از انجام تحقيق، بررسي فرهنگ و هويت نگارگري و خطاطي صفويه است، به‌منظور به‌كارگيري با هم هر دو مقوله در نمونه‌هايي مانند شال و روسري بانوان مي‌باشد. روش اين پژوهش توصيفي تحليلي بوده كه از روش كتابخانه‌اي در قالب كتاب‌ها، پژوهش‌ها، مقاله‌ها و همچنين فضاهاي مجازي براي به دست آوردن اطلاعات و با زيربنا قرار دادن روش كيفي از يافته‌هاي مختلف به‌صورت متون كتبي و تصاوير براي تحليل اثرها استفاده شد. منشا اين پژوهش از سال 965 هجري شمسي با شروع سلطنت شاه‌عباس يكم صفوي انتخاب‌شده است و درروند اجراي آن به بررسي شمايل نگارانه‌اي پيرامون نقاشي‌ها و خطوط صفوي مي‌پردازد. نتيجه پژوهش اينكه با توجه به اصالت نقوش و خط در دوره صفويه و شكوه هنري بسيار والاي اين هنرها از نظر بصري كاربرد اين نقوش در طراحي شال و روسري مي‌تواند طرح‌هاي بسيار زيبا و اصيل را ايجاد نمايد.
