بررسي رابطه انگيزش شغلي و مهارت‌هاي ارتباطي با نقش واسطه‌اي احساس خودكارآمدي معلمان ابتدايي

چكيده :

مهارت‌هاي ارتباطي به منزله آن دسته از مهارت‌هايي هستند كه به واسطه آن‌ها افراد مي‌توانند درگير تعامل‌هاي بين فردي و فرايند ارتباط شوند؛ فرايندي كه افراد در طي آن، اطلاعات، افكار و احساسات خود را از طريق مبادله كلامي و غيركلامي با يكديگر در ميان مي‌گذارند كه مي‌تواند با خودكارآمدي و انگيزش شغلي در ارتباط باشد. بنابراين هدف اصلي اين پژوهش تعيين رابطه انگيزش شغلي و مهارت‌هاي ارتباطي با نقش واسطه‌اي احساس خودكار آمدي معلمان دوره ابتدائي بود. پژوهش حاضر از نوع تحقيقات همبستگي از نوع تحليل مسير است كه در آن روابط ميان متغيرهاي پژوهش در قالب بررسي مسيرهاي يك مدل علّي مورد تحليل قرار گرفته است. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي معلمان دوره ابتدائي ناحيه دو يزد كه حدود 1000 نفر مي‌باشند. لذا طبق جدول مورگان تعداد نمونه 278 از معلمان دوره ابتدائي ناحيه دو يزد به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش پرسشنامه مهارتهاي ارتباطي كوئين دام (2004)، پرسشنامه خودكارآمدي معلم اسچانن، موران و وولفولك (2001) و پرسشنامه انگيزش شغلي هرزبرگ (1383) بود. براي تجزيه و تحليل آماري اطلاعات و جهت بررسي مدل پيشنهادي پژوهش، از نسخه 24 نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS استفاده گرديد. مدل به خوبي برازش شد. نتايج نشان داد كه خودكارآمدي بين انگيزش شغلي و مهارت‌هاي ارتباطي معلمان مدارس ابتدايي نقش واسطه‌اي دارد. همچنين انگيزش شغلي بر خودكارآمدي معلمان (40/0β=؛ 001/0=p) و بر مهارت‌هاي ارتباطي (30/0β=؛ 001/0=p) اثر مستقيم مثبت معنادار دارد و خودكارآمدي نيز اثر مستقيم مثبت معنادار بر مهارت هاي ارتباطي معلمان (28/0β=؛ 001/0=p) دارد.